Reunion - Finale

 

    २० नोव्हेंबर . Reunion ,  शाळेचं get-together,  पुनर्भेट ... कोणतंही नाव द्या, ते एक gathering च होतं ! आणि gathering म्हटलं की सगळ्या मुला-मुलींचं कला-प्रदर्शन  ही हवंच !   शिवाय awards , medals, trophies आणि कलाकुसर, भरतकाम, साखरेच्या वस्तू .... !   हे सर्व मांडायला शाळेनी २ - ३ वर्ग रिकामे करून दिले होते.  एवढंच नाही , तर आपल्या दोन मित्रांच्या सुविधेसाठी यंदाचा कार्यक्रम  ग्राउंड मधे शामियाना  घालून केला.  गेली काही वर्षं हा कार्यक्रम तिसऱ्या मजल्यावरच्या हॉलमधे करत होते. खरंच , शाळेचं कौतुक करावं तेवढं थोडंच !

    गावांत राहणारी आणि जरा दोन दिवस आधी आलेली मुलं मुली गोष्टी मांडायला झटत होती.   "माझं चित्र इथे लावायचं" इथपासून ते " कशाला?  अरे ,लावण्यासारखं आहे का माझं चित्र ?" इथपर्यंत, सगळं चालू होतं.  शाळेतली काही मुलं मदतीला होतीच. 

    .... " ए जा, आमचं कोणी लावतच नाहीये ... कधीची बसलेय मी इथे ..."...  "कधीची वगैरे काही नाही, आत्ता दहा मिनिटांपूर्वी तू शाळेत उगवलीस, मग तिकडे जाऊन पाच मिनिटं चहा प्यायलीस.  इथे येऊन तुला तीन मिनिटं पण झाली नाहीयेत ..".  ..."अय्या, माझ्यावर लक्ष ठेवून आहेस की काय ?  का म्हणे ??" ...हळू हळू मस्ती सुरू होत होती !!!..

    तेवढ्यात कोणीतरी उठली आणि एका बाकावर चढली ... तोच मागून आवाज आला, "ए बये, जरा जपून !  पडलीस तर पाय मोडेल आणि आपला कार्यक्रम कॅन्सल करतील ..." ...." मी नाही पडत" "   बघ हं , पडलीस तर मी धरणार नाही हां ...". .."खरंच ? ".... "अगं, नवरा कुठाय तुझा ?  त्याला जरा चहा -बिहा विचार ..." ... "ह्या पोरी काय करतील , काही नेम नाही !..."    मांडामांड करता करता वेगवेगळे  संभाषणाचे snippets कानावर पडत होते ... आणि मजा येत होती ! आजचे सगळे संवाद काही  मनांत, काही डोळ्यांत तर काही जनांत !   सगळे बिनधास्त !!! आता मोबाईल, चॅट, WA, zoom  कशाचीही जरूर नव्हती .....

    बरोबर ११ वाजता शाळेची घंटा झाली !   प्रार्थना, राष्ट्रगीत, प्रतिज्ञा ... सगळं तेव्हासारखं !   प्रतिज्ञा सगळ्यांना आठवत होती आणि म्हटलीही ! आपण नाही विसरत , लहानपणी पाठ केलेलं, जसं काही ते मनात कोरलेलं असतं !... 

    प्रार्थना संपता संपता , कोणीतरी म्हणालं, "सर, हा मला ढकलतोय ..." ,..."सर, ह्याला समोर घ्या"     "शिक्षा करा ,सर" ... ,  "अंगठे धरायला लावा " ... "आबाबाबा , त्याच्या कंबरेचं काय होईल ?..." आणि , एकच खसखस पिकली !   तर , इकडे मुलींचं वेगळंच चाललेलं !  एक हात अंतर ठेवून उभं रहायचं , म्हटल्यावर त्या मिशाने एकमेकींना सांगणं , " साडी मस्त आहे...कुठे घेतली ? ... छान दिसते आहेस !!!".....

    मग मुख्य कार्यक्रमाचं उद् घाटन  !  शिरस्त्याप्रमाणे दीप - प्रज्वलन, फोटोंना हार ! स्टेजवर सगळी मान्यवर मंडळी आणि खाली सगळी  'माना - वर' मंडळी.   भाषणं रंगत होती, मुलं मुली केविलवाणे चेहेरे करत एकमेकांकडे बघत होती.  खरं तर कोणीही जास्त वेळ घेतला नाही, पण सवय गेलीय नां ' ऐकून ' घ्यायची !         "किती उकडतंय ना... पाणी कुठे असेल....अजून किती वेळ ... जेवण किती वाजता आहे गं ?..." सगळ्यांच्या टिवल्या - बावल्या चाललेल्या !   लहानपणी ग्राऊंडमधे मांडी घालून बसायचो आणि सगळ्यांची भाषणे उरकेपर्यंत मातीत बोटांनी , नाहीतर गवताच्या काडीने चित्रं !  रांगोळ्या, चेहेरे नाहीतर नुसत्याच रेघोट्या ! आता सगळी मुलंमुली ६५+ असल्यामुळे  खुर्च्या  होत्या बसायला आणि बसल्या बसल्या नक्कीच सगळ्यांनी आपापल्या नवरे-बायकांना-मुलांना मेसेज केले असतील, " सर्व ok ,आता भाषण चालू आहे ,रात्री सावकाश बोलू, bye !"...

    मग जेवणाचा समारंभ - अक्षरशः समारंभ !    सुंदर स्वैपाक, खूप पदार्थ ! आणि केटरर तर फारच स्मार्ट निघाला, "ताई, बासुंदी फिकी आहे, बाजूला पिठीसाखर आहे.  आपल्याला आवडेल तशी घ्या, का मी घालू ?"   मनात म्हटलं, "अरे देवा, चांगलाच खट निघालास की !   मी ठरवलं होतं की भरपूर बासुंदी खायची,  वर म्हणायचं, " आता माझ्यासाठी कोण वेगळी ठेवणार आहे, बिन साखरेची ......."    असो .  मी तेच केलं ! अशी बासुंदी, अशी शाळा, असे  मित्र मैत्रिणी काय रोज रोज भेटतात ?... 

 ....सांगलीतून निघतांना मनात जे काय  झालं, ते सांगू नाही शकत !   शाळेनी आणि मित्रांनी प्रेमाने भरून दिलेली बॅग !   त्यात छान छान, स्पेशल गोष्टी होत्याच, पण मुख्य म्हणजे ती एक खूप सुंदर , निखळ, स्वच्छ आठवणींची 'पोटली' होती !   ती जिवाशी घट्ट धरून निघाले.   थोडी चुटपुटही होती ... मनात असूनही सगळ्यांशी नीट बोलता नाही आलं.  वेळ कमी पडला.  कुठे दोन चार वाक्यं, कधी फक्त एक स्माईल, कुठे नुसतंच बघणं, काही बोलणं सुरु व्हायच्या आधीच दुसरं काहीतरी निघालेलं ...आपण सगळे पुन्हा भेटूच, मजा ही येईलच , काहीच अशक्य नाहीये , आणि मी खूप आशावादी प्राणी आहे ! ... 

    ... एक मात्र खरं ... माझ्या मनात हे तीन दिवस नेहेमीच ताजे रहातील ... जसे मखमलीच्या डबीत ठेवलेले पाणीदार मोती ......जे माझ्या डोळ्यांतून मी बाहेर नाही पडू दिले  .....