Reunion - १

    सांगलीत ५० वर्षांनंतर शाळेचं reunion !   एक फोन आला , आणि मनातलं सगळं ढवळून निघालं !  माझ्या आयुष्यातला एक खूप सुंदर काळ, ... जो परत कधी आलाच नाही.  जावं का ... नकोच ?  काय होईल,  मजा येईल ...  का नाही ?  का जुन्या आठवणी येऊन वाईट वाटेल ?  traumatic  नको व्हायला, कोणी ओळखेल का ?  आणि मैत्रिणी, ... त्यांना मी आठवत असीन का ?   ... मुलं तर नव्हतीच वर्गात, त्यांच्या दोन तुकड्या वेगळ्या, तेव्हाची न बोलता चालू असलेली स्पर्धा, ... मुलं विरुद्ध मुली ... हा तर अनंत काळचा विषय ..!

 .... "थांब, या वेळी तो दिसला की ऐकवणारंच आहे त्याला !   मुलींना 'रडूबाई' म्हणाला होता काय ?   ... आणि तो ?  मुद्दाम मान फिरवायचा दुसरीकडे, माझं असणं नाकारल्यासारखा ?  मग आधी बघतच कशाला होता माझ्याकडे ?  ... ह्यावेळी सोडणार नाही कोणाला ..  मला जर कोणी चिडवलं, तर मी ही गप्प बसणार नाही ... " ...  

....." हे काय चाललंय माझं ?  मी काय आता दहावीत आहे ? "....  माझीच दोन मनं एकमेकांना दटावीत होती ... एक अनामिक हुरहुर ... एक काहीतरी भावना !  ते हातातून निसटलेलं ... काही वेळा पुरतं तरी मिळणार आहे का ?...  मन नुसतं उडू उडू झालं होतं... !  

    "आणि मुळीच जायचं नाहीये मला तिथे,   तू उगाच काहीतरी डोक्यात घालू नको माझ्या ... "  असं नवऱ्याला म्हणता म्हणता, "खरंच, जाऊया का रे ?  मला पुन्हा आमच्या शाळेत जाऊन बघायचंय ... ही मैत्रीण माझ्याशी नक्की बोलेल, ती मैत्रीण तर विसरणार नाहीच  ... इथपासून ,  म्हणे नां का कोणी , मी रडते म्हणून ?  मी खेळतांना पडले म्हणून रडले होते ..."  इथपर्यंत मी कधी आले ते कळलंच नाही ! 

    तयारी सुरु झाली, मोठा ग्रुप, मग त्यातले अजून काही छोटे ग्रुप, कसली कमिटी, कोणता तरी core ग्रुप,  ... कुठे informal पार्टीवाला ग्रुप, ... मग काय zoom meeting !  त्यातही कोणी कोणा एकाकडेच बघत बसणार !  मग कोणी काही म्हटलेलं ऐकूच येत नाहीये ... ! सुरुवातीला कोणालाच काही समजत नव्हतं काय करायचं ते ! सगळी मजाच !  एका zoom मधे नात हळूच डोकावली, अन न बोलता निघूनही गेली !  नंतर म्हणते, "हे काय आजी, तू friends meeting म्हणालीस, आणि सगळे आजी आजोबा तुझे friends कसे ?..."   "बाळा, अगं माझे friends माझ्या एवढेच  असणार ना ?  तुझ्याएवढे कसे असतील ?"   पण , मनात आलं ...point to note हं , आपण म्हातारं नाही दिसलं पाहिजे !  ... अजून २ महिने आहेत, आता व्यायाम सुरु केला ,  तर २ - ३ किलो वजन कमी व्हायला हरकत नाही ! ... केस 'डाय' करू का ?  आणि anti-aging cream ? ... नवीन ड्रेस का साड्या ?  ... मनात विचारांचा एकाच धुमाकूळ !  ... मरू दे, आता काय फरक पडतोय, कशी का दिसेना मी ! ... पण... first impression छान झालं पाहिजे, ... म्हणजे तीच image राहील !  पण.., कोणावर impression पाडायचं आहे आता ... !  वगैरे वगैरे . 

.. ... आणि तो क्षण आलाच !  गाडीतून शाळेसमोर उतरले आणि हे सगळे विचार कुठे गेले , कुणास ठाऊक !  दार लावायचंही विसरून मी चालत - पळत - उडत मैत्रिणींच्या घोळक्याकडे गेले ... आणि प्रत्येकीला गळामिठी !!! ... सगळ्यांना डोळेभरून पहात, हसत, डोळ्यातलं पाणी अडवत ... मी खरंच दहावीतली मुलगी झाले होते.   मीच नाही तर सगळ्याच , आणि मुलं ?  ... ती काय बदलणार आहेत का ? ... नुसते हसत हसत मजा पहात होते ... कोणीतरी दुसरीकडे पहात बसला असेल .... कोणी भान हरपून  निशब्द !  कारण ,  मुलं असं भर पब्लिकमधे रडत नाहीत  ...  मुलींचं बरं असतं ... भावनांना डोळ्यांवाटे वाट करून दिली की मोकळ्या होतात !!!!

   त्या 'बॉबी'तल्या सारखं, मी लहानपणी 'दुष्मन' तर नक्की नव्हते, पण आता सगळ्यांना पाहील्यावर मला 'दोस्ती' म्हणजे काय ते कळलं ... ! ... इतक्या वर्षांनंतर ... असू दे ... कळलं तरी ... better late than never ! ...