Alice in Wonderland - 3

     

    निसर्गाचं एवढं सुंदर लेणं पाहिलं ... आणि मानव निर्मित चमत्कार ही पाहिले.   तिथल्या एक एक buildings, त्यांचं structure, उंची आणि त्यांचं facade  !!    युरोपात, अमेरिकेत ही सगळं आहेच, पण इथल्या buildings जिवंत, throbbing अशा वाटतात, कारण आजूबाजूला, चौफेर झाडं आहेत.   काही buildings मधे १०-१२ मजले गेले की पुढचे एक दोन मजले किंवा त्या मजल्यांचा बाहेरचा भाग तरी फक्त झाडं !   चांगली मोठीही, आणि फुलझाडं - orchids आणि ferns  वगैरे तर विचारूच नका.   सुंदर landscaping करून, एक breathing place, सुंदर बाग करतात, त्यामुळे सिमेंटच्या जंगलापेक्षा, बागेतल्या बिल्डिंग असं वाटतं !   Durian Domes,  Cloud Forest, Chinese देऊळ, architectural marvels.   आमच्या मुलाच्या घरातून सिंगापूरचं National Stadium दिसायचं.   त्याचं छत.   सकाळ झाली की आत सूर्यप्रकाश जायला, त्याचे दोन भाग होऊन दोन्हीकडे slide व्हायचे.   आणि खूप ढग आले, पावसाची वॉर्निंग असेल की लगेच दोन्ही भाग slide होऊन स्टेडिअमचं छत बंद !   हे अगदी रोजचं !   

    तिथली माणसं ह्या सगळ्या वैभवाला शोभणारी, नीटनेटकी, सुबक, सडपातळ, फक्त न हसणारी ... पण अगदी विनम्र, समोरच्याची कदर करणारी, सतत घाईघाईने कामाला निघालेली, आणि आपलं काम व्यवस्थित करणारी, कुठेही चाल-ढकल, आळशीपणा, कंटाळा, किंवा 'कशाला कडमडली ही लोकं' असा तिरसट भाव कुठेही दिसला नाही.     Majority लोक अगदी plain , pastel shades चे कपडे घातलेले.   कुठेच रंगीबिरंगी,  डिझाईन किंवा  कलाकुसर अशी कपड्यांवर दिसली नाही.  सतत आपापल्या मोबाईल मधे  दंग ... मित्रमंडळींशी कधी गप्पा मारतांना दिसले नाहीत.   सळसळता उत्साह, आनंद असं काही दिसलं नाही.   Maybe ते सर्व संध्याकाळी, रात्री , कामं आटोपल्यावर , मोकळेपणानी वागत असावेत....  

    सिंगापूरमधे आल्यावर, तिथे खूप नवनवीन अनुभव घेतले.   दृष्टीसुखाबरोबर अगदी खाण्यापिण्याचेही !   एक दिवस Mexican food खाल्लं.   जरा तिखट, खरं तर ,  आपण खातो तेच पदार्थ,  गहू,तांदूळ,मका, भाज्या , हेच वापरून किती वेगळ्या चवी !!   आपल्या देशात प्रत्येक राज्यात वेगळ्या चवी असतात, आपण त्या आजकाल कुठेही अनुभवू शकतो, तसंच इथे, फक्त International level वर !   विवेकचा वाढदिवस म्हणून मुलांनी एका Italian  रेस्तराँ मधे नेलं.   दारातूनच  Roman Holiday चा feel आला !!   समोरच एक जुनी Vespa , अगदी tip - top condition मधे !   लगेच तिथे एक फोटो !  

 चार टेबलं पुढे गेल्यावर मधेच एक  'Fiat 500' कार ! Rear engine car . तिच्या समोरच्या भागात एक झकास mini Bar !  'पीत' नाही म्हणून काय झालं ... तो बार फारच मस्त होता.   अगदी  'कलेजा खल्लास' !  तिथलं डेकोर आणि जेवण - पदार्थ अफलातून आणि icing on the cake  म्हणजे त्यांनी वाढदिवसानिमित्त - एक छोटासा cute  चॉकोलेट cake  विवेकच्या समोर आणून ठेवला !   मस्तच  !!

    एक दिवस तिथल्या एका मॉल मधे घरचं किराणा सामान आणायला म्हणून गेलो आणि तिथे Thai food ची चव घेतली.   Thai Curry मग ती ग्रीन असो वा लाल, मला खूप आवडतेच.   मी करतेही, पण तिथलं त्यांचं salad ,  त्यांचा Fried Tofu घातलेला ऑलिव्ह ऑइल मध्ये केलेला भात , आणि मग ...dessert .... काय वर्णू !!! - साखरभात, त्यावर घट्ट नारळाचं दूध आणि सोबत आंब्याच्या फोडी ... वाचायला विचित्र वाटतं, पण चव या जगापलीकडची ! ! !   साखरभाताबरोबर आंबा ?   ... नाही नाही ... ते इतकं simpleton  साधंसुधं नव्हतंच ... ! त्यात काहीतरी secret ingrediant असलाच पाहीजे ...   

    एक दिवस Lau Pa Sat नावाचं foodcourt आहे तिथे गेलो.   तिथे जुन्या बाजाराचा feel .   मंडईसारखंच structure.   पण एके काळी हा मासळी बाजार होता.   आणि आता जगभरच्या cuisines ची प्रत्येकी ३ - ४ तरी दुकानं तिथे आहेत, आणि सगळं तुमच्या समोर करून देणार.   तिथे टर्किश 'फलाफेल आणि हुम्मुस'  खूप  ऐकलेली नावं, एकदा तरी try केलंच पाहिजे नं .   सुंदर अनुभव !!!   icecream , juice तर पाण्यासारखे लोक पीत होते.   अजूनही पिण्यासारखं बरंच काही होतं, पण ज्या गावाला जायचं नाही, त्याचा पत्ता कशाला विचारा ?   हे गाव म्हणजे खाणारे, पिणारे, शॉपींगवाले   सगळ्यांचंच paradise ! 

    एक दिवस मुलगा-सुनेला वाटलं की आम्ही बहुतेक home-sick होतोय , म्हणून ते आम्हाला एका restaurant ला घेऊन गेले.   नाव 'अन्नलक्ष्मी'  !   सगळा आपला सणाचा सीन ... झेंडूची , गोंड्याची तोरणं, मण्यांच्या माळा,  देवासमोर समया, तिथे एक अष्ट विनायकाचा फोटो पण होता.   आणि जेवण दाक्षिणात्य पद्धतीचं - सापाड  - मद्रासचं !   त्यात अर्धे पदार्थ उत्तर भारतीय - ढोकळा, पुऱ्या-पोळ्या, छोले, मुगाची खीर, शिरा ... सगळं मिळून 'इंडियन थाळी' !   जेवून निघतांना एक विडा आणि छोटासा मोगऱ्याचा गजरा !  अगदी लग्नाच्या पंगतीतून आल्यासारखं वाटलं, काहीतरी celebrate करून आल्यासारखं !  नाव ही साजेसं - 'अन्न लक्ष्मी' ! 

 त्यांचं पूर्वी ह्याच नावाखाली  हॉटेल दुसऱ्या जागी होतं , तिथे "pay as you think it was worth" पण  ते लवकरच बंद पडलं आणि नवीन जागी हे fixed price रेस्टॉरंट सुरु झालं.  

    एक चक्कर 'Little India' ला.    त्याशिवाय सिंगापूरचं वर्णन अपूर्ण.   'Little India' मेट्रो स्टेशन च्या बाहेर पडल्यावर १०० फुटातच India चा फील आला.  मेट्रोच्या भिंतींवर त्यांची आदिवासी चित्रकला होती . आपल्या वारली चित्रकलेसारखी . त्यांची बाजारपेठ - एक सेकंद कळेना, मी पुण्यात आहे का बंगलोरच्या मल्लेश्वरम मार्केट मधे आहे का मद्रासच्या पनगल पार्कला आहे ! फुलं, भाज्या, फळं ह्यांची दुकानं, दुकानाच्या गाळ्यात पोती, आणि समोरच्या फुटपाथचा अर्धा भाग ढापून त्यावर हारे, टोपल्या ... पण सगळ्या भाज्या, फुलं, फळं ...  सगळं ताजं , टवटवीत , रसरशीत आणि स्वच्छ ... अगदी गोजिरवाणं !     इथे दिसत नाहीत,  त्याही भाज्या तिथे पाहिल्या !   वांगी - त्यांचे ५-६ प्रकार, भरताची वांगी ते छोटी पांढरी वांगी, सर्व तऱ्हेचे आंबे, strawberries तर मोठ्ठया  मोठ्ठया !   आणि फुलं ?   मोगरा, अबोली, झेंडू, निशिगंध, गुलाब... आधीच फुलं पाहिली की मला वेडं व्हायला होतं ... !   आणि मजा म्हणजे तिथेही विकायला बसलेल्या बायका, बसल्या बसल्या फुलांचे गजरे, माळा करत होत्या.   फक्त कपडे वेगळे  - T'shirt आणि पँट ..!   तिला साडी नेसवून, नाकात चमकी आणि कुंकू लावलं तर आपल्या कुठल्याही गावात खपून - नव्हे - लपून जाईल !   अर्थात  Little India तली वस्ती ९०% तामिळच आहे.   खूप पूर्वी मजूर म्हणून गेलेले, पकडून जबरदस्ती नेलेले ... ती वेगळीच कहाणी आहे ... ती नंतर केव्हातरी ... 

    तर,  त्या टोपल्यांमधून, ओल्या रस्त्यावरून, न घसरता वाट काढत पुढे निघाले, ते एकदम 'नल्ली' च्या दारात ... सुंदर रांगोळीने सीन पूर्ण !  तिथल्या साड्यांचं window shopping  करत, एका सोन्या-चांदीच्या दागिन्यांच्या दुकाना समोर.   त्याचं नाव ... माझं !   हर्षवायू व्हायचा बाकी राहिला होता !    माझं नाव तसं काही विशेष नाही, पण कमी असतं ... jewellery च्या दुकानाला नाव देण्यासारखं भारी, वजनदार असं नाहीये  !   तिथल्या लोकांना मजा वाटली.   दुकानाचा मालक एक क्षण विचारात पडला, अन लगेच काउंटर खालून त्यांच्या दुकानाच्या नावाची एक पाण्याची बाटली काढून मला दिली ... souvenir म्हणून !   अगदी  जपू sss न  घेऊन आले !

    तिथून जवळच मद्रास-चेन्नई चा trade-mark  'कोमला विलास' !   तिथे मसाला डोसा खायला गेलो.   डोसा ठीक होता, पण वातावरण अगदी आपल्याकडचं ... २-४ माशा, न पुसलेलं टेबल आणि कळकट ग्लास,  पण 'आपलं' म्हणून डोसा खाऊन टाकला !

    ह्या सर्व ठिकाणी सर्व तऱ्हेची, सर्व धर्माची माणसं होती.   पण कुठेही कसला आकस दिसला नाही.   चायनीज पॅगोडा, चर्च, मशीद, देऊळ सगळेजण आपापल्या ठिकाणी सुखात नांदत होते.   डोक्याला स्कार्फस होते, पण बुरखे नव्हते.   बऱ्याच ठिकाणी कामकरी वर्ग तमिळ वाटला.   पण accent अगदी तिथला आणि सगळ्या बायका, मुली टिकली लावून ... चक्क छान वाटलं !   वाटलंच !

    चायनीज, मलायन, भारतीय सर्व वंशाचे लोक तिथे आले आणि ती अर्वाचीन संस्कृती तयार झाली.   त्यांच्या भाषेत भाषेला 'बहासा'  म्हणतात - ते भाषा ह्या शब्दाचं वेगळं रूप.   'भय' ह्या शब्दाला त्यांचा पर्यायी शब्द - 'बहय' ... !   ते सर्व ऐकतांना मजा वाटत होती ... ! कधी , केव्हा , कसे इथे आले असतील ...??  कुणाची 'roots'  कुठे असतील ... देवालाच माहीत ....!!!...

   

- सौ अलका कुंटे, बंगळुरू 

   +९१ ८७६२३ १६३८५