Chane Kurmure

    लहानपणी माझा नेहमी एक problem   असायचा.  जरा उन्हात खेळलं, किंवा खूप जेवलं की  मला कसंतरी व्हायचं. पोटात ढवळायचं , चित्रविचित्र स्वप्नं पडायची. एखादी वस्तू खूप मोठी मोठी होतेय असं वाटायचं, आणि लगेच ती खूप लहान होत जायची. आई म्हणायची पित्त झालंय, वडील म्हणायचे हावरेपणामुळे indigestion  झालेय.  मग ' आजीबाईचा बटवा  ते  allopathy ' सर्व औषधांचा मारा होऊन बरं वाटायचं .  Alice  in  Wonderland   वाचायचे ते दिवस. तिलाही असंच पित्त होत असलं पाहिजे .      आताही तसंच होतंय, पण हे पित्त नाहीये. हा जागतिक फिनोमिना आहे. चाळीस एक वर्षांपूर्वी जम्बो जेट्स आली . जगातील मोठ्यात मोठे विमान असं त्यांचं वर्णन असायचं तर दुसरीकडे फक्त ४ - ५ माणसे जाऊ शकतील असं पर्सनल विमान ! तेंव्हा सगळं मोठ्यात मोठं असायचं, व्हायचं वेड होतं . अर्थात आत्ताही ते आहेच. मोठ्ठं दुकान, मोठ्ठं घर, उंचात उंच टॉवर. सगळं जम्बो नाहीतर मेगा.  त्याला काही स्मार्ट मंडळी   king - size पण म्हणायची , किंवा 'सुपर ' !   सुपर मार्के...

         खूप वर्षांपूर्वीची गोष्ट आहे.   एकदा आजी आली असतांना आईने आजीच्या  बहीणी,  भावजया,  मैत्रिणी यांचं get-together केलं होतं.  सगळ्याजणी अगदी ठेवणीतली महेश्वरी लुगडी, केवड्याचं अत्तर वगैरे लावून आल्या होत्या, आणि लहान मुलींसारख्या चिवचिवत होत्या. आईनेही भला भरभक्कम मेन्यू केला होता. इडली-चटणी पासून ते गाजर हलवा - आईस क्रीम   पर्यंत. सगळ्या enjoy करत गप्पा करत होत्या. विषय अर्थातच तब्येती, शुगर, गोळ्या, दात, सांधेदुखी वगैरे.            तेव्हढ्यात एक जण म्हणाली, " ...सगळं बदललंय हो, आता  हेच बघ, ह्या उपम्याला कढीपत्त्याचा वास तरी लागलाय का ? ह्या हायब्रिड मुळे म्हणावं का , कशामुळे म्हणावं ...?"  मी आईला म्हंटलं, "बघ, तू एवढं केलंस, एवढी पानगळ आहे कढीपत्त्याची उपम्यात, तरी म्हणताहेत की वास नाही लागला ..."     "अगं, वयामुळे वास, चवी सगळं कमी होतं बाई" , आई म्हणाली ."तू त्यांचीच कड घे" असं म्हणत मी तेवढ्यावरच तो विषय सोडला.      पण जसं माझं वय वाढत गेलं, त...

    कॉलेजमधली एक झोपाळू दुपार. प्रोफेसर शिकवत होते. मधल्या सुट्टीनंतरचा तास असल्यामुळे  सगळेच पेंगुळलेले. कोणी कॅन्टीनमध्ये बटाटेवडा आणि कट-चहा पिऊन आलेले, तर कोणी आमच्यासारख्या डबा घरी विसरून आल्यामुळे भुकेनी व्याकूळ झालेल्या. कोणाची भलतीचकडे तंद्री लागलेली आणि काही व्यथित जीव जग हे असार आहे ह्या मोडमधे .           आणि मध्येच सरांच्या एका वाक्याने खडबडून जाग आली.      "after all, perception is what makes your life ..."       " makes what ? good, bad, ugly का interesting ...?  interesting to whom ? "  "... it depends ... upon your view ..."     सर बोलत होते आणि माझ्या मनाच्या कोलांट्या उड्या !     बघू, point to note, कळेलच आपल्याला ... view म्हणजे तुमचा दृष्टिकोन .... डोळ्याला दिसतो तो वेगळा आणि मनाला वाटतो तो वेगळा ! पण शेवटी मनाला जे वाटतं तेच पटतं !! तुमचं perception !!!....       मनांत तो शब्द अडकला आणि त्याचे वेगवेगळे रंग, छटा दिसायला लागल्या !...

    दरवर्षी मी एकदाच सुट्टी घेते आणि ' चुकला फकीर मशिदीत ' तशी पुण्याला जाऊन येते. सगळ्या मराठी लोकांसारखेच माझे पण जवळ जवळ सगळे नातेवाईक पुण्यातच आहेत आणि त्यांच्याकडची लग्नं पण पुण्यातच होत असतात. त्याच निमित्ताने मीही पुण्याला जाऊन हातासरशी काही कामं पण उरकते. तर अशीच एक तयारी सुरु असते ....  " हॅलो, पुण्याला चाललीयेस म्हणे ... " " हो, भाचीचं लग्न आहे, सुट्टीही आहे. सगळेजण भेटतील ... आमचा गोतावळा खूप आहे नं ...." " ते खरंच, ए , पण येतांना माझ्याकरता आंबा बर्फी आणि बाखर वड्या आणच. दोन किलो जड नाही तुला ... कोंब इथे तिथे एवढ्या सामानात ..." आत्तापर्यंतचा हा तिसरा फोन.  " ए मावशी, येतांना किनई काजुकंद आणि लाट्या आण , प्लीज. " .       " नक्कीच आणीन तुझ्यासाठी " ....       असं सुरु असतं .  उन्हाळ्याचे दिवस. आंब्याशिवाय कोणाचं पान हलत नाही. शब्दशः !       " ए चांगले हापूस आंबे आण गं ,  नाहीतरी घरच्या गाडीनेच तर  येणार आहेस, तुला काही उचलायला लागणार नाही . विमानात वजनाचं फार बघायला लागतं बाई ...