With best compliments !

     'अपमान ठेवावा मनात, आणि  मान सांगावा जनात !' अशी एक म्हण आहे.  दुसरी अशी पण म्हण आहे की, स्वतःचेच गोडवे गात - कौतुक करत बसू नये !   पण कधी कधी असं होतं की हे compliment-कौतुक होतं का नव्हतं तेच कळत नाही.   सांगणाऱ्याचा-बोलणाऱ्याचा हेतू कौतुक करण्याचाच असतो अन् ते आपल्याला अगदी टोचतंच  असं नाही, पण विचारात पाडतं !   कधी शब्द गंमतशीर असतात, तर कधी त्याचा खोल विचार वेगळ्याच दिशेला नेतो. एवढं मात्र खरं की जर बोलणारा खूप प्रेमळ, निर्व्याज्य किंवा sincere असेल, त्या मागची भावना खरी-खरी genuine असेल , तर मजा येते !

      मुलं शाळेत असतांना, एका वर्षी त्यांना name-badges मिळाले.   लाल रंगाच्या प्लास्टिकच्या पट्टीवर त्यांचं नाव असायचं !   ते त्यांना खूप आवडलं !   आपण कोणीतरी खूप महत्त्वाची व्यक्ती आहोत वगैरे !   शिवाय Class Monitor, Secretary, House Captain वगैरे तर खासच !  रोज तो badge लावून शाळेत जायला धाकट्याला फारच आवडायचं !  एका रविवारी त्याने मला एक icecream ची - chockobar ची -  काडी मागितली.   मग fevicol, ..cello tape, .. कात्री, .. safety पिन, .. sketch pen, .... !   दर २ -४ मिनिटांनी माझ्या दुपारच्या झोपेचं खोबरं करत तो एक-एक गोष्ट मागत होता !   शेवटी, आता झोपणं शक्य नाही असं झाल्यावर मी उठले आणि चहा करावा असा विचार करत स्वैपाकघरांत गेले.   तिथे ओट्यावर एक cute surprise माझी वाट पहात होतं !   त्या icecream च्या काडीवर लाल sketch pen ने   'Best House worker' असं लिहिलं होतं आणि त्याचा badge करून माझ्यासाठी ठेवला होता !!!   मग तो badge मला 'प्रदान' करण्यात आला.  Dining table वर उभं राहून केलेल्या त्या भाषणात तो म्हणाला, " You have lot of scope to improve म्हणजे make lot of खाऊ and more खाऊ !"   मी अजून तो badge जपून ठेवला आहे !!...

           त्यानंतर बरेच वर्षांनी अशीच एक गंमत झाली.  एक मुलगा खूप लांबून माझ्याकडे शिकायला यायचा.   आठवड्यातून एकच दिवस यायचा, आणि तहान भूक विसरून म्हणावं , तसा सलग दोन class म्हणजे ३।। ते ७  अभ्यास करायचा आणि मग घरी जायचा.   त्याचं पाहून मलाच दमायला व्हायचं.  पण हा पठ्ठ्या आपला उत्साहात, आनंदी आणि हसरा !   दहावीचा result  . ह्याला १०० / १०० मार्क मिळाले !  मग काय, आई वडीलही दुप्पट खुष.   एक दिवस तो आणि त्याची आई आले.   मिठाईचा डबा आणि एक सुंदर गणपतीची मूर्ती हातात !   ती आली, माझ्या हातात सगळं दिलं आणि सोफ्यावर बसली धपकन् - खूप दमली होती बहुतेक.  आणि माझ्याकडे पहात म्हणाली, "You are a damn good teacher !"   मी स्तब्ध !   आता काय म्हणू मी ?   "This boy bunks school, but won't bunk your class for even 1 day !   How did you make him sit in one place for 4 hours ?"    ..... तिला नेमकं कशाचं कौतुक वाटत असावं ?

       नुकतीच झालेली मजा, म्हणजे मला नातीकडून मिळालेली पावती !   मागे एकदा मी तिला ठिपक्यांची रांगोळी शिकवली, तेंव्हा ती म्हणाली होती, "not bad, .. तुला येतंय सगळं ... !"    पण ती मला अधून मधून थेट जमिनीवर आणते !   तर, दुपारी मी पडले होते आणि ही वय वर्षे ७  आणि नातू ४ वर्षांचा , ही दोघे भावंडं माझ्या बाजूला आपापलं काहीतरी खेळत होती.  तर ही ढमाली आपल्या धाकट्या भावाला सांगतेय, "अरे, असं आजीला तू misunderstand ( म्हणजे underestimate ) करू नको.   तिला बरंच कळतं ...! तिला हरवायचं असेल नां, तर आपल्याला  rock, paper , scissors ची खूप प्रॅक्टिस केली पाहिजे.... म्हणजे आपण दोघे मिळून team होऊ, आणि तिला हरवू !  मधून मधून तिला जिंकू पण द्यायचं हं !                                                  ....मी अजूनही विचारात आहे की, ही मला मिळालेली मिळालेली दाद होती का sympathy ? ....