फोबिया

 

    आज Doctor 's day !! त्या निमित्ताने लिहिते आहे ....! माझ्या आयुष्यात मैत्री , प्रेम , जिव्हाळा , शत्रुत्व , नातं , इत्यादी सर्व तऱ्हेने आलेल्या - गेलेल्या , असलेल्या- नसलेल्या , भूत - वर्तमान - भविष्य , यातल्या सर्व डॉक्टर लोकांना माझा नमस्कार ...! हे जरा आपण दृष्ट काढतो , तसं वाटतंय नं ...तसेच आहेत सगळे ....ते आहेत , म्हणून आपण आहोत ....!!!!

तर ....माझ्या लहानपणी , तसा आमच्याकडे हा दिवस , दर दोन - तीन महिन्यांनी यायचा ... सर्दी- खोकला, ताप , गोवर , कांजिण्या , गालगुंड, मलेरिया इथपासून , ते दुसरं काही नसेल , तर ' हिच्या पायाला arch नाही , हिचे दात अती वाकडे आहेत , चष्मा लागलाय , खोक पडली - चार टाके घाला ...असं काहीही असायचं !!! 

     मला डॉक्टरांची भीती नाही वाटायची ...रोज मरे , त्याला कोण रडे ??....होऊन होऊन काय होणार ? ते नकोसं असं ...डार्क गुलाबी , जिऱ्याच्या वासाचं औषध ...पण .... माझा प्रॉब्लेम वेगळाच असायचा ...अजूनही आहे ...त्याचं असं आहे ...........

   .... मला खूप phobias आहेत. सगळेच फोबिया claustrofobia , agorafobia किंवा arachnofobia असे..... भयानक वाटत नसतील इतरांना , पण ज्यांना असतात  , तेच ती भीती जाणोत ...! पण छोटे छोटे फोबिया  ....सगळ्यांनाच असतील - असतात . पण ते 'आहेत ' , हे म्हणण्याइतपत धैर्य मला आहे !  त्यातला  एक phobia म्हणजे औषधाची गोळी गिळण्याचा.... !! मला औषधाची गोळी गिळता येत नाही . किती ही बारीक , छोटी असली तरी . कॅप्सूल म्हंटली , की मला ' दे माय , धरणी ठाय ' असं होतं..... ..... कोणालाही असं काही होत नाही , असं सगळे म्हणतात, पण मला होतं !     आणि ते...... सायकॉलॉजिकल असेल ही , पण आहे हे खरं ... केवळ मला आहे , म्हणून ते काहीतरी खोटं, नाटक किंवा वेडपटपणा तर नाही नां ?     मुळात 'औषध' म्हटलं की घशाखाली उतरणार नाही, आणि गोळी म्हटलं , की हात-पाय लटपटायला  लागतात, अक्षरशः !  मग हा गोळीचा फोबिया का औषधाचा ? ....  लहानपणी माझी भावंडं गोळ्या औषधं गुपचूप गिळायची, पण औषध म्हटलं की , माझा मात्र धिंगाणा ... !!   मी अजिबात लाडावलेली ,  pampered वगैरे काहीही नव्हते ... पण , ही एक गोष्ट मला जमत नसे . औषध घेण्यापूर्वी रडून , खूप   बोलणी खाऊन झाल्यावर  , दोन-तीन गोळ्या वाया गेल्यावर, दोन भांडी पाणी, भरपूर वेळ घालवून झाला की मावशीला दया यायची आणि मग गोळी कुटून, मधात कालवून ती चमच्यात घालून द्यायची !    नंतर जरा मोठी झाल्यावर ,  आपण जरा जास्तच त्रास देतोय,  हे कळल्यावर मग, मी माझ्या बाजूनं compromise म्हणून पूड करून, पाण्यात घालून किंवा नुसतीच खाऊन टाकायची !     अगदी  quinine ची गोळी सुध्दा !   एकदा आजोबा म्हणाले, "कमाल आहे बुवा, quinine सुध्दा चावून खातेय ...!"  आई म्हणाली, " गोळी गिळायला नको, म्हणून काय वाट्टेल ते करेल ती ...!"   तो मलेरिया जाई पर्यंत सगळं अन्न कडू लागत होतं, आणि नंतर कितीतरी दिवस सुध्दा !     देवाच्या कृपेनी  लहानपणची औषधं  syrup च्या रुपात ही मिळायची म्हणून निभलं ... आणि फारच आजारी पडलं , जे व्हायचं बऱ्याचदा ...  की,   एक terramycin दंडात ठोसून घेतलं , नं आरडा ओरडा करता .... की दुसऱ्या दिवशी ice-fruit खायला मी मोकळी ! ...

   .... त्या नंतर बरीच वर्ष गेली ....एकदा केव्हातरी नवऱ्याच्या मित्राकडे गेलो होतो.    तो  ताप-सर्दी-खोकल्याने आजारी, आणि त्याची औषध घ्यायची वेळ झाली !     त्याची बायको म्हणाली, "चला आपण बाल्कनीत बसू ..."     नंतर १०-१५ मिनिटांनी तो बाहेर आला !     चेहरा पांढरा फटक, डोळ्यांतून पाणी, शर्ट भिजलेला  ...  आणि गोळी हातात !!!      "It won't go inside..." तो म्हणाला . मग बायकोनी डोळे वटारले, "now... if it does't, I am going to push it down your throat  !"     दुसऱ्या क्षणी गोळी आत !

    काही वर्षांपूर्वी एक कार्टून पाहीलं होतं ... एक छोटासा मुलगा ... - 'चिंटू' च बहुतेक  ... आईला म्हणतो, "आई, गुलाबजाम छान होता, पण त्याच्या आतली ही 'बी' कुठे टाकू ?" ...  सांगायचा मतलब, असं लपवून-छपवून ही उपयोग होत नाही !... आता ,     रोज सकाळी वयोमानाप्रमाणे येणाऱ्या 'खाऊ'च्या गोळ्या इतकी वर्षे होऊनही टेन्शन देतातच ! ... 

    पण दोन- चार- पाच वर्षांपूर्वी मला खूपच दिलासा मिळाला !    माझ्या आत्ते सासूबाई ... त्या ९० वर्षांच्या झाल्यानंतर, दर वर्षी आपला वाढदिवस मोठ्ठा साजरा करायच्या !   सगळ्या नातेवाईकांना बोलावून !    अगदी मुंबई, नागपूर दिल्लीहून सगळे आवर्जून पुण्याला यायचे,  आम्ही सुध्दा बंगलोरहून जायचो !  वाढ दिवसाच्या नंतरच्या रविवारी एखाद्या सुंदर रिसॉर्टमधे दिवसभराची पिकनिक !    Games, जेवण,  खाऊची लयलूट आणि सगळ्यांना भरघोस return gift !     नियम एकच, कोणीही त्यांना गिफ्ट द्यायची नाही !

    गंमत म्हणजे, त्या बोलता-बोलता मला एकदा  म्हणाल्या,  "मला आयुष्यात कशाचीही भीती वाटली नाही, एक औषधाची गोळी गिळणं सोडलं तर ... !"   त्या १०० वर्षं जगल्या  !!! 

    आता मी निवांत ... माझ्यासारखी माणसं जगात अनेक आहेत , असतात , असणार .... ,  तसंही ... आपण कुठे लाखात एक आहोत ... म्हणा ...आणि  .... आहेत ना , आपले मित्र ....घेतील आपली काळजी ....करतील काहीतरी ....!!!!!

- सौ. अलका कुंटे, बंगलोर 

   +९१ ८७६२३ १६३८५